ακίνδυνος ή επικίνδυνος Χριστός;

Την τελευταία σχολική μέρα πριν την έναρξη των σχολικών διακοπών για τα Χριστούγεννα, αφιερώνω πάντα μια σχολική ώρα για να συζητήσω με τους μαθητές μου κάτι σχετικό με τα Χριστούγεννα. Πριν λίγα χρόνια, στο Λύκειο Κρηνίδων, στο οποίο εργαζόμουν, ξεκίνησα κάπως έτσι. Έγραψα στον πίνακα της τάξης το εξής ερώτημα - φράση
"ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ Ή ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ;" Περιττό να γράψω πως όλοι οι μαθητές επέλεξαν τον "ΑΚΙΝΔΥΝΟ ΧΡΙΣΤΟ".
Τότε τους ρώτησα: "μα γιατί τότε λέει: " Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνη, αλλά μάχαιραν"; "πού κολλάει το -επί γης ειρήνη-"; Δημιουργήθηκε έτσι μια εσκεμμένη σύγχυση για να επακολουθήσει κάποια συζήτηση.
Έγινε μια συζήτηση ενδιαφέρουσα... Αυτά που τους ανέφερα από τη μεριά μου πάνω κάτω ήταν τα εξής:

«Τέτοιες μέρες ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, κυκλοφορούν δύο είδη Χριστού. Ο ακίνδυνος και ο «επικίνδυνος».

Υλικό για την κουβέντα και αφορμή μου δόθηκε από ένα παλαιό άρθρο του Χρήστου Γιανναρά  του διακεκριμένου καθηγητή Φιλοσοφίας και συγγραφέα , που έφερε τον τίτλο «Ο ακίνδυνος και ο επικίνδυνος Χριστός» και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Το Βήμα» ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1974, ημέρα Τετάρτη.
Ο ακίνδυνος Χριστός κυκλοφορεί στις βιτρίνες, στο εμπόριο, στις στήλες των εφημερίδων στις τηλεοράσεις, σε διάφορα περιοδικά. Ακόμη και σε άμβωνες Εκκλησιών από κάποιους κληρικούς, που έχουν επηρεαστεί από το πνεύμα της Δύσης και μας παρουσιάζουν έναν Χριστό α-χριστο. Έναν Χριστό που δεν έχει καμιά σχέση με τα ανθρώπινα βάθη και πλάτη. Έναν Χριστό, που υπάρχει μόνο σαν χωροφύλακας η σαν ανώτερο ον, που δε σχετίζεται με την Ιστορική πραγματικότητα. Αυτός είναι ο ακίνδυνος Χριστός. Ο καλός μας Χριστούλης που γεννήθηκε στη φάτνη και κρύωνε και τον ζέσταιναν τα χνώτα των ζώων κτλ κτλ.

Κυκλοφορεί, όμως, κι ένας άλλος Χριστός, ο αληθινός, αλλά «επικίνδυνος». «Επικίνδυνος», γιατί θίγει συμφέροντα, βαλάντια, καπρίτσια, ανέσεις, θέσεις, δόξες, τιμές και ο,τι δεν υπηρετεί και δε συμβαδίζει με τη χριστοποίηση του ανθρώπου, Είναι ο Χριστός που δεν έχει που να «γύρει το κεφάλι του». Που δίνει τον ένα από τους δύο χιτώνες. Που κηρύσσει ισοτιμία φύλων και φυλών. Που θέλει δικαιοσύνη, ειρήνη, αγάπη, ελευθερία. Είναι ο Χριστός που προτιμά πόλεμο αντί για ειρήνη. Όταν η ειρήνη στηρίζεται στη σαπίλα, στο ψέμα και στον τρόμο. Αυτός ο Χριστός κοστίζει χρήμα, χρόνο, πόνο, ακόμη και τη ζωή μας.
Είναι ο Χριστός που κήρυξαν οι Απόστολοι. Που έζησαν και ζουν οι άγιοι. Που διψάνε τα νιάτα. Που τον αναζητάει ο λαός, για να απελευθερωθεί από τα παθήματα του. Είναι ο Χριστός της ορθόδοξης συνείδησης μας. Απ’ αυτό το Χριστό έχουμε όλοι ανάγκη.» Ο επικίνδυνος Χριστός που φέρνει αναστάτωση και διχασμό. Γίνεται σημείο αντιλεγόμενο και η παρουσία Του και τα λόγια Του διαφωτίζουν το νόημα της δικής Του αγάπης και ειρήνης: «Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνη, αλλά μάχαιραν».
Σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει τη γέννηση του επικίνδυνου Χριστού και όχι του Χριστού της συμβατότητας. Τις μέρες αυτές κυριαρχεί το «πάρε» και το «αγόρασε». Ο επίκαιρος στολισμός αποβλέπει όχι στην έμπνευση του ανθρώπου, αλλά να τον ερεθίσει ο καταναλωτισμός για να «κατέβει» στην αγορά ν’ αγοράσει, να καταναλώσει.
Αναρωτιέται κανείς: Πού βρίσκεται λοιπόν ο Χριστός μέσα σ’ όλα αυτά; ΗΤΑΝ ΦΩΤΑ ΧΙΛΙΑ ΦΩΤΑ ΜΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΤΟ ΦΩΣ!!!

6