Εμείς ας παραμείνουμε φίλοι….
είπε ο Κώστας: “θέλω να φύγω από το χωριό μου…δε με χωράει πια”,
η Μαρία: “δε θα περάσω σε κάποια σχολή; Να και αν με ξαναδείτε…”
και η Δέσποινα: “ αχ τι ωραία που θα περνώ φοιτήτρια…”
ο Θανάσης : “ δε θα φύγω, θα πάω σε ένα διπλανό ΙΕΚ στην κοντινή πόλη”
η Τασούλα…ο Νίκος…. η Νικολέτα… η Σπυριδούλα…η Ναταλία… ο καθένας με το όνειρό του.
Πόσες και πόσες κουβέντες, όνειρα, καμιά φορά και φοβέρες στους γονείς, δεν κάναμε τα περασμένα χρόνια, εκείνα τα ανέμελα, τα παιδικά! Να λοιπόν, που ήρθε ο καιρός και δώσαμε τις τρομερές αυτές εξετάσεις των πανελλαδικών. Και ο Κώστας πέρασε στο Ηράκλειο, η Μαρία στο Μεσολόγγι, η Δέσποινα στο Βόλο, ο Θανάσης στις Σέρρες, μολονότι έλεγε δε θα φύγει…
Το καλοκαίρι αυτό ήταν πανέμορφο, όλη μέρα στην παραλία σχεδόν, μόνο που όσο πλησίαζε ο καιρός να βγουν τα αποτελέσματα, η αγωνία κορυφωνόταν, είναι αλήθεια και αυτή η κρίση των τελευταίων χρόνων, που χτύπησε και εμάς, όχι μόνο τους γονείς μας. Θα έχουν να μας στείλουν εκεί που θα περάσουμε;
Έλεγε ο πατέρας του Θανάση, που μας αγαπούσε όλους σαν δικά του παιδιά: “Εμείς τότε, κουτσά στραβά πηγαίναμε και σε ένα ΙΕΚ στη Σαλονίκη”, έτσι την αποκαλούσε πάντα, “εσείς τώρα, θα τα καταφέρετε….θα τα καταφέρουμε;…ουφ” και όλο ξεφυσούσε, μιας και οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά τα τελευταία χρόνια…
Ευτυχώς, ο Θανάσης πέρασε κοντά…τι κοντά δηλαδή, τρεις ώρες δρόμος είναι, αλλά θα πάει…θα το παλέψει δηλαδή.
Σήμερα η θάλασσα είχε κύμα,ήταν και βρώμικη, ξέβρασε φύκια, έτσι δεν βουτήξαμε. Κάτσαμε στην αμμουδιά και σαν να σοβαρέψαμε, κάτι φαινόταν να μας τρώει όλους. Μα κανείς δεν μιλούσε ξεκάθαρα, μόνο κούμπιαζε ο καθένας στο λόγο του και μιλούσαμε τόσο διαφορετικά από τα χθες.
-και τώρα; Μίλησε ο Νίκος.
- τι τώρα; Απάντησε η Ναταλία.
- να, θέλω να πω… ε....άσ’το μωρέ, λίγα λόγια να αγαπιόμαστε! Απάντησε ο Νίκος, τι απάντησε δηλαδή, να μπαλώσει τα αμπάλωτα.
-λέγε ρε Νίκο, επέμεινε η Σπυριδούλα, τι έχεις;
Ο ίδιος καημός μας έτρωγε όλους, αλλά ποιος να γίνει πιο γενναίος, ποιος να ξεπεράσει τον εφηβικό εγωισμό και να μιλήσει; Τι λες τώρα,να δείξει αδύναμος; Ευαίσθητος;
- Να, σε λίγες μέρες φεύγουμε, όλοι σε διαφορετικές πόλεις, σκορπίζουμε στην Ελλάδα σαν τα πουλιά…είπε σχεδόν μέσα από το στόμα του ο Νίκος, θεωρώντας πως έκανε γκάφα που μίλησε.
- έλα μωρέ, θα βρεθούμε ξανά τα Χριστούγεννα, πώς κάνεις έτσι, πετάχτηκε η Δέσποινα.
- όχι, δεν είναι το ίδιο , όχι! Εκεί που κάθε μέρα ήμαστε μαζί σχολείο, κάθε μέρα, τι κάθε μέρα, όλη μέρα δηλαδή, να κοροϊδεύουμε το φυσικό μας, τη φιλόλογο, τον θεολόγο…να σκαρώνουμε λογής λογής σκανταλιές, από μικρά παιδιά μαζί είμαστε. Τώρα;
- και συ Μαρία έλεγες πως δε θα σε ξαναδούμε αν περάσεις, να, τώρα πέρασες, συνέχισε, κόβοντας απότομα το λόγο του.
είπε ο Κώστας: “θέλω να φύγω από το χωριό μου…δε με χωράει πια”,
η Μαρία: “δε θα περάσω σε κάποια σχολή; Να και αν με ξαναδείτε…”
και η Δέσποινα: “ αχ τι ωραία που θα περνώ φοιτήτρια…”
ο Θανάσης : “ δε θα φύγω, θα πάω σε ένα διπλανό ΙΕΚ στην κοντινή πόλη”
η Τασούλα…ο Νίκος…. η Νικολέτα… η Σπυριδούλα…η Ναταλία… ο καθένας με το όνειρό του.
Πόσες και πόσες κουβέντες, όνειρα, καμιά φορά και φοβέρες στους γονείς, δεν κάναμε τα περασμένα χρόνια, εκείνα τα ανέμελα, τα παιδικά! Να λοιπόν, που ήρθε ο καιρός και δώσαμε τις τρομερές αυτές εξετάσεις των πανελλαδικών. Και ο Κώστας πέρασε στο Ηράκλειο, η Μαρία στο Μεσολόγγι, η Δέσποινα στο Βόλο, ο Θανάσης στις Σέρρες, μολονότι έλεγε δε θα φύγει…
Το καλοκαίρι αυτό ήταν πανέμορφο, όλη μέρα στην παραλία σχεδόν, μόνο που όσο πλησίαζε ο καιρός να βγουν τα αποτελέσματα, η αγωνία κορυφωνόταν, είναι αλήθεια και αυτή η κρίση των τελευταίων χρόνων, που χτύπησε και εμάς, όχι μόνο τους γονείς μας. Θα έχουν να μας στείλουν εκεί που θα περάσουμε;
Έλεγε ο πατέρας του Θανάση, που μας αγαπούσε όλους σαν δικά του παιδιά: “Εμείς τότε, κουτσά στραβά πηγαίναμε και σε ένα ΙΕΚ στη Σαλονίκη”, έτσι την αποκαλούσε πάντα, “εσείς τώρα, θα τα καταφέρετε….θα τα καταφέρουμε;…ουφ” και όλο ξεφυσούσε, μιας και οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά τα τελευταία χρόνια…
Ευτυχώς, ο Θανάσης πέρασε κοντά…τι κοντά δηλαδή, τρεις ώρες δρόμος είναι, αλλά θα πάει…θα το παλέψει δηλαδή.
Σήμερα η θάλασσα είχε κύμα,ήταν και βρώμικη, ξέβρασε φύκια, έτσι δεν βουτήξαμε. Κάτσαμε στην αμμουδιά και σαν να σοβαρέψαμε, κάτι φαινόταν να μας τρώει όλους. Μα κανείς δεν μιλούσε ξεκάθαρα, μόνο κούμπιαζε ο καθένας στο λόγο του και μιλούσαμε τόσο διαφορετικά από τα χθες.
-και τώρα; Μίλησε ο Νίκος.
- τι τώρα; Απάντησε η Ναταλία.
- να, θέλω να πω… ε....άσ’το μωρέ, λίγα λόγια να αγαπιόμαστε! Απάντησε ο Νίκος, τι απάντησε δηλαδή, να μπαλώσει τα αμπάλωτα.
-λέγε ρε Νίκο, επέμεινε η Σπυριδούλα, τι έχεις;
Ο ίδιος καημός μας έτρωγε όλους, αλλά ποιος να γίνει πιο γενναίος, ποιος να ξεπεράσει τον εφηβικό εγωισμό και να μιλήσει; Τι λες τώρα,να δείξει αδύναμος; Ευαίσθητος;
- Να, σε λίγες μέρες φεύγουμε, όλοι σε διαφορετικές πόλεις, σκορπίζουμε στην Ελλάδα σαν τα πουλιά…είπε σχεδόν μέσα από το στόμα του ο Νίκος, θεωρώντας πως έκανε γκάφα που μίλησε.
- έλα μωρέ, θα βρεθούμε ξανά τα Χριστούγεννα, πώς κάνεις έτσι, πετάχτηκε η Δέσποινα.
- όχι, δεν είναι το ίδιο , όχι! Εκεί που κάθε μέρα ήμαστε μαζί σχολείο, κάθε μέρα, τι κάθε μέρα, όλη μέρα δηλαδή, να κοροϊδεύουμε το φυσικό μας, τη φιλόλογο, τον θεολόγο…να σκαρώνουμε λογής λογής σκανταλιές, από μικρά παιδιά μαζί είμαστε. Τώρα;
- και συ Μαρία έλεγες πως δε θα σε ξαναδούμε αν περάσεις, να, τώρα πέρασες, συνέχισε, κόβοντας απότομα το λόγο του.
Μια βουβαμάρα έπεσε για λίγα λεπτά. Κανείς
δεν έλεγε τίποτα, ούτε κοιταζόμασταν στα μάτια, άλλος χάραζε με ένα
κούτσουρο στην άμμο, άλλος κοίταζε τον απογευματινό ουρανό, σχεδόν
σουρούπωνε, η Δέσποινα ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια.
Μονάχα η Νικολέτα, σηκώθηκε από την παρέα και
προχώρησε λίγα βήματα παραπέρα, στην άκρη στο κύμα. Ήταν η ώρα που
άλλαζε η ροή του αέρα, από αύρα της θάλασσας σε αύρα της στεριάς. Κανείς
δεν γύρισε να τη δει, όλοι ξέραμε όμως πως κλαίει. Άλλωστε, πάντα βουβά
έκλαιγε η Νικολέτα, η πιο πρόσχαρη της παρέας, τούτη την ώρα ένιωθε
τόσο αδύνατη να δώσει δύναμη στην απογευματινή αυτή συντροφιά. Σκούπισε
άκομψα τα μάτια της και γύρισε προς τη μεριά μας σεχδόν ουρλιάζοντας.
-Εμείς ας παραμείνουμε φίλοιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!
Δάκρυσε και η Δέσποινα, λύγισε, ξέσπασε σε αναφιλητά.
-Γιατί, ποιος είπε πως δε θα μείνουμε φίλοι; Ρώτησε ο Κώστας.
- Σαχλαμάρες, ψέλισε η Τασούλα, όλοι θα
βρισκόμαστε, έχουμε skype, κινητά, facebook, σιγά, μην το κάνετε
μελόδραμα, σχεδόν εκνευρισμένη από την εξέλιξη της συζήτησης και
σηκώθηκε προς τη θάλασσα για να βουτήξει. Όμως, μπήκε ίσαμε που έβρεξε
τα γόνατά της. Ήτανε αρκετά βρώμικη η θάλασσα για να συνεχίσει.
Όλοι ξέρανε όμως πως στην αρχή η επικοινωνία
θα είναι πυκνή, σίγουρα καθημερινή, μα στην πορεία θα συναντήσουν νέους
φίλους, συμφοιτητές, εμπειρίες, παρέες, στέκια, ενδιαφέροντα. Και είναι
αλήθεια, πως ο εφηβικός τους εγωισμός δεν τους άφηνε να δεχτούν τη νέα
πραγματικότητα.
-Εμείς θα μείνουμε φίλοι, έτσι δεν είναι;
Ψέλλισε τώρα ο Θανάσης, περιμένοντας μια επιβεβαίωση, όχι τόσο από τους
άλλους, όσο να βεβαιωθεί πως ο ίδιος θα μπορούσε να κρατήσει αυτή τη
φιλία και στο μέλλον.
-τουλάχιστον ας το υποσχεθούμε ο ενας στον άλλον, διέκοψε σχεδόν αμέσως το Θανάση ο Νίκος.
Τουλάχιστον εμείς ας παραμείνουμε φίλοι…
αφιερωμένο στους μαθητές μου
***(Τα ονόματα είναι τυχαία)
ΜΑΚΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥΔΗΣ
