Με τις παρακάτω σκέψεις, δεν ψάχνω ενόχους...δεν καταλογίζω ευθύνες, απλά παραθέτω κάποιες σκέψεις και προβληματιμσούς!
Η μάθηση είναι μια διαρκής διαδικασία που θέλει μόχθο και πόνο.... δεν είναι τυχαίο πως τα παλιότερα χρόνια, τα διάφορα εκδιδόμενα βιβλία ονομάζονταν "πονήματα".
α)αναρωτιέται κανείς, πόσο πονέσαν τα παιδιά μας για να επιτύχουν το "όνειρο ζωής"; κόπιασαν όσο θα έπρεπε; ή τον περισσότερο χρόνο τους τον περνουν μπροστά σε μια οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή;
β) οι καθηγητές δεν είναι μάγοι....δεν έχουν τέτοιο ταλέντο, αν το είχαν, πολύ πιστεύω πως θα άλλαζαν επάγγελμα! συνοδοιπόροι είναι στον αγώνα των παιδιών μας, δείχνουν το δρόμο, αν και απαξιωμένοι από όλους, από τους γονείς, τους μαθητές, τους φροντιστές κτλ
γ) αναρωτιέμαι επίσης, γιατί πάντα χρεώνονται την όποια αποτυχία οι "κακοί καθηγητές" του σχολείου και όχι οι "φροντιστές" στους οποίους εμπιστευτήκαμε τα παιδιά και τον οβολό μας. Ενώ την πιθανή επιτυχία την πιστώνονται οι 'φροντιστές" και ανακοινώνουμε σε τοπικές εφημερίδες τις ευχαριστίες μας στους 'φροντιστές", λησμονώντας τους καθηγητές του σχολείου. Άραγε, η αποτυχία είναι του καθηγητή....και η επιτυχία του παιδιού μας;
δ) θέλουμε ένα μαθητοκεντρικό σχολείο, λένε οι ειδικοί! αλλά για το θεό γονείς, δεν είναι το κέντρο του κόσμου το δικό μας παιδί! ούτε είναι ένας μικρός Αϊνστάιν το βλαστάρι μας! έτυχε να ακούσω σε παρέες, γονείς να καμαρώνουν για τα παιδιά τους, ως τερατάκια μορφώσεως και όχι ως τερατάκια συμπεριφοράς! Μάλιστα δε , για την επιτυχία τους να περάσουν την τάξη, τους παίρνουμε δώρα διόλου ευκαταφρόνητα....lap-top, μηχανάκια κτλ....
ε) απαιτούμε καλούς καθηγητές! αλλά ένας καθηγητής απαξιωμένος, εμπαιγμένος, με γονείς μη συνεργάσιμους, με κομμένα φτερά, μόνο καλός ΔΕΝ μπορεί να είναι! όταν φτάνουμε στην πόρτα του σχολείου, πάμε για να ρωτήσουμε για τα παιδιά μας ή για να υποδείξουμε και να αποδείξουμε στους καθηγητές την κρυμμένη τελειότητα του παιδιού μας;
στ) μήπως και μεις ως γονείς δε λέμε στα παιδιά μας: "μη διαβάζετε όλα τα μαθήματα, μόνο τα πανελλαδικά διαβάστε" ενώ ταυτόχρονα έχουμε την απαίτηση από τους καθηγητές να βάλουν υψηλούς βαθμούς στα υπόλοιπα γιατί θα καταστρέψουν το μέλλον των παιδιών μας; πόσοι από εμάς θα δεχτούμε ένα 8αρι στα θρησκευτικά, μιας και ο κανακάρης μας έδινε συνεχώς "λευκή", μιας και δεν είχε καμιά υποχρέωση(;) να διαβάσει και να εξεταστεί σε ένα μη πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα; Μήπως εμείς οι ίδιοι δεν θα είμαστε αυτοί που θα καυγαδίσουμε με το γυμναστή, το θεολόγο, τον πληροφορικάριο για τους χαμηλούς βαθμούς που έβαλε στο βλαστάρι μας;
ζ) πόσοι από εμάς δεν έχουμε πει: "μα καλά, το παιδί μου είναι θεωρητική, γιατί να διαβάσει χημεία ή φυσική.... και αυτός ο τρελλός/η καθηγητής/τρια όλο απαιτήσεις είναι...ακούς εκεί να τους δώσει 20 ερωτήσεις να διαβάσουν για διαγώνισμα! χάθηκε βρε αδερφέ να τος δώσει τα θέματα και μάλιστα απαντημένα, μη χρειαστεί να ψάξουν κιόλας τις απαντήσεις στο βιβλίο"!
η) λέμε πως οι καθηγητές δεν δίνουν πολύ υλικό ή αδιαφορούν για τους μαθητές τους....άραγε, αναρωτιέμαι και πάλι ο αφελής, πόσες φορές δεν άκουσαν οι καθηγητές τη φράση: " δεν διάβασα, εγώ διαβάζω για το φροντιστήριο"!!!
προτείνω μια λύση για το θέμα των υψηλών βαθμών. Ο μαθητής να παίρνει απολυτήριο και με μηδέν! Ναι, και με μηδέν! το κέρδος θα είναι πολλαπλό. i) οι καθηγητές θα απαγκιστρωθούν από την πίεση των γονέων για υψηλή βαθμολογία ii) το 'μέλλον" που μάλλον θα φαντάζει και λαμπρό για τους κατέχοντες απολυτήριο ακόμη και με μηδέν, ΔΕΝ θα εξαρτάται από τους καθηγητές! έτσι θα αποσοβηθούν κρίσεις μεταξύ γονέων-καθηγητών και εκφράσεις του τύπου : "έκοψες το παιδί μου....ενώ εγώ του είχα κλείσει θέση στο δημόσιο"! iii) πλήρη απαγκίστρωση των εισαγωγικών εξετάσεων από το σχολείο...ας γίνονται το Σεπτέμβρη, αφού τα παιδιά αποφοιτήσουν, όπως γίνονται σε τόσες άλλες χώρες!
iv) ας πάψουμε να θεωρούμε το σχολείο parking των παιδιών μας! είναι τραγικό να το επισκεπτόμαστε μόνο στις εγγραφές και στην επίδοση των ελέγχων επίδοσης!
v) ας ασχοληθούμε και λίγο με τα παιδιά μας....δίνοντας τους μια αγκαλιά, ένα λόγο παρηγορητικό, ας τα αφουγκραστούμε και λίγο. Μην καθησυχάζουμε τη συνείδησή μας δίνοντας τα πανάκριβα δώρα...
το σχολείο μας κινδυνεύει..... ναι, κινδυνεύει! και όσο κινδυνεύει το σχολείο, άλλο τόσο κινδυνεύει η κοινωνία!
κλείνοντας, θυμήθηκα ένα ποίημα του Παλαμά, το καταθέτω σαν επίλογο:
Στον Δάσκαλο
Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν ‘Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
ΣΤΕΡΓΙΟΥΔΗΣ ΜΑΚΗΣ
Η μάθηση είναι μια διαρκής διαδικασία που θέλει μόχθο και πόνο.... δεν είναι τυχαίο πως τα παλιότερα χρόνια, τα διάφορα εκδιδόμενα βιβλία ονομάζονταν "πονήματα".
α)αναρωτιέται κανείς, πόσο πονέσαν τα παιδιά μας για να επιτύχουν το "όνειρο ζωής"; κόπιασαν όσο θα έπρεπε; ή τον περισσότερο χρόνο τους τον περνουν μπροστά σε μια οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή;
β) οι καθηγητές δεν είναι μάγοι....δεν έχουν τέτοιο ταλέντο, αν το είχαν, πολύ πιστεύω πως θα άλλαζαν επάγγελμα! συνοδοιπόροι είναι στον αγώνα των παιδιών μας, δείχνουν το δρόμο, αν και απαξιωμένοι από όλους, από τους γονείς, τους μαθητές, τους φροντιστές κτλ
γ) αναρωτιέμαι επίσης, γιατί πάντα χρεώνονται την όποια αποτυχία οι "κακοί καθηγητές" του σχολείου και όχι οι "φροντιστές" στους οποίους εμπιστευτήκαμε τα παιδιά και τον οβολό μας. Ενώ την πιθανή επιτυχία την πιστώνονται οι 'φροντιστές" και ανακοινώνουμε σε τοπικές εφημερίδες τις ευχαριστίες μας στους 'φροντιστές", λησμονώντας τους καθηγητές του σχολείου. Άραγε, η αποτυχία είναι του καθηγητή....και η επιτυχία του παιδιού μας;
δ) θέλουμε ένα μαθητοκεντρικό σχολείο, λένε οι ειδικοί! αλλά για το θεό γονείς, δεν είναι το κέντρο του κόσμου το δικό μας παιδί! ούτε είναι ένας μικρός Αϊνστάιν το βλαστάρι μας! έτυχε να ακούσω σε παρέες, γονείς να καμαρώνουν για τα παιδιά τους, ως τερατάκια μορφώσεως και όχι ως τερατάκια συμπεριφοράς! Μάλιστα δε , για την επιτυχία τους να περάσουν την τάξη, τους παίρνουμε δώρα διόλου ευκαταφρόνητα....lap-top, μηχανάκια κτλ....
ε) απαιτούμε καλούς καθηγητές! αλλά ένας καθηγητής απαξιωμένος, εμπαιγμένος, με γονείς μη συνεργάσιμους, με κομμένα φτερά, μόνο καλός ΔΕΝ μπορεί να είναι! όταν φτάνουμε στην πόρτα του σχολείου, πάμε για να ρωτήσουμε για τα παιδιά μας ή για να υποδείξουμε και να αποδείξουμε στους καθηγητές την κρυμμένη τελειότητα του παιδιού μας;
στ) μήπως και μεις ως γονείς δε λέμε στα παιδιά μας: "μη διαβάζετε όλα τα μαθήματα, μόνο τα πανελλαδικά διαβάστε" ενώ ταυτόχρονα έχουμε την απαίτηση από τους καθηγητές να βάλουν υψηλούς βαθμούς στα υπόλοιπα γιατί θα καταστρέψουν το μέλλον των παιδιών μας; πόσοι από εμάς θα δεχτούμε ένα 8αρι στα θρησκευτικά, μιας και ο κανακάρης μας έδινε συνεχώς "λευκή", μιας και δεν είχε καμιά υποχρέωση(;) να διαβάσει και να εξεταστεί σε ένα μη πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα; Μήπως εμείς οι ίδιοι δεν θα είμαστε αυτοί που θα καυγαδίσουμε με το γυμναστή, το θεολόγο, τον πληροφορικάριο για τους χαμηλούς βαθμούς που έβαλε στο βλαστάρι μας;
ζ) πόσοι από εμάς δεν έχουμε πει: "μα καλά, το παιδί μου είναι θεωρητική, γιατί να διαβάσει χημεία ή φυσική.... και αυτός ο τρελλός/η καθηγητής/τρια όλο απαιτήσεις είναι...ακούς εκεί να τους δώσει 20 ερωτήσεις να διαβάσουν για διαγώνισμα! χάθηκε βρε αδερφέ να τος δώσει τα θέματα και μάλιστα απαντημένα, μη χρειαστεί να ψάξουν κιόλας τις απαντήσεις στο βιβλίο"!
η) λέμε πως οι καθηγητές δεν δίνουν πολύ υλικό ή αδιαφορούν για τους μαθητές τους....άραγε, αναρωτιέμαι και πάλι ο αφελής, πόσες φορές δεν άκουσαν οι καθηγητές τη φράση: " δεν διάβασα, εγώ διαβάζω για το φροντιστήριο"!!!
προτείνω μια λύση για το θέμα των υψηλών βαθμών. Ο μαθητής να παίρνει απολυτήριο και με μηδέν! Ναι, και με μηδέν! το κέρδος θα είναι πολλαπλό. i) οι καθηγητές θα απαγκιστρωθούν από την πίεση των γονέων για υψηλή βαθμολογία ii) το 'μέλλον" που μάλλον θα φαντάζει και λαμπρό για τους κατέχοντες απολυτήριο ακόμη και με μηδέν, ΔΕΝ θα εξαρτάται από τους καθηγητές! έτσι θα αποσοβηθούν κρίσεις μεταξύ γονέων-καθηγητών και εκφράσεις του τύπου : "έκοψες το παιδί μου....ενώ εγώ του είχα κλείσει θέση στο δημόσιο"! iii) πλήρη απαγκίστρωση των εισαγωγικών εξετάσεων από το σχολείο...ας γίνονται το Σεπτέμβρη, αφού τα παιδιά αποφοιτήσουν, όπως γίνονται σε τόσες άλλες χώρες!
iv) ας πάψουμε να θεωρούμε το σχολείο parking των παιδιών μας! είναι τραγικό να το επισκεπτόμαστε μόνο στις εγγραφές και στην επίδοση των ελέγχων επίδοσης!
v) ας ασχοληθούμε και λίγο με τα παιδιά μας....δίνοντας τους μια αγκαλιά, ένα λόγο παρηγορητικό, ας τα αφουγκραστούμε και λίγο. Μην καθησυχάζουμε τη συνείδησή μας δίνοντας τα πανάκριβα δώρα...
το σχολείο μας κινδυνεύει..... ναι, κινδυνεύει! και όσο κινδυνεύει το σχολείο, άλλο τόσο κινδυνεύει η κοινωνία!
κλείνοντας, θυμήθηκα ένα ποίημα του Παλαμά, το καταθέτω σαν επίλογο:
Στον Δάσκαλο
Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν ‘Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
ΣΤΕΡΓΙΟΥΔΗΣ ΜΑΚΗΣ
